سرگردانی نشست های ادبی برای برگزاری جلسات خود در دزفول
هر بار به چوب ِ «منتظر بمانید» ما را از خود راندند
فرهنگی - صدای مردم
بزرگنمایی:
مدتهاست کوی‌به‌کوی و برزن‌به‌برزن برای غربیلی جا و مکانِ نشست‌های ادبی‌ِ کم‌توقع‌مان، آواره‌ی دیارِ غریبِ شهرداری‌ها شده‌ایم،
اداره‌ی وزین ارشاد اسلامی،
فرمانداری ویژه ویژه ویژه ،
کانون بانوانِ معطل و مغفول‌مانده، این فضای به‌انتظار‌بنشسته‌ی فرهیختگانِ دیارمان دزفول،
سخن مخاطب/
در پی درج خبری تحت عنوان :
در نشست اصحاب رسانه مطرح شد/ دزفول بدون وجود نخبگانش آینده ی موفقی نخواهد داشت
و اشاره به درج سخنان سردبیر اجتماعی صبح ملت تحت این عنوان که "...خط قرمز هر شهری ،مطالبات مردم آن شهر ، ارزشها " داشته ها ، منابع و‌منافع آن شهر است..."
که در تاریخ دوشنبه 19تیر صورت گرفت ،
[ لینک خبر درج شده در تاریخ دوشنبه 19 تیرماه سال جاری
http://www.sobhemellatnews.ir/fa/News/109953/]
متنی از سوی یک تن از مخاطبین گرامی به پایگاه خبری صبح ملت رسیده که عین متن این مخاطب عزیز درج می گردد.
با سلام، ادب و ارادت خدمت شما بانو مریم مفتوح از اصحاب خوبِ رسانه‌ی دزِ آرام و جندی شاپورِ سرافراز
اما بعد
نوشته بودید خط قرمز هر شهر باید مطالبات مردم آن شهر باشد؛
بانوی من!
فرهیخته‌ی زَمَن!
مدتهاست کوی‌به‌کوی و برزن‌به‌برزن برای غربیلی جا و مکانِ نشست‌های ادبی‌ِ کم‌توقع‌مان، آواره‌ی دیارِ غریبِ شهرداری‌ها شده‌ایم،
اداره‌ی وزین ارشاد اسلامی،
فرمانداری ویژه ویژه ویژه ،
کانون بانوانِ معطل و مغفول‌مانده، این فضای به‌انتظار‌بنشسته‌ی فرهیختگانِ دیارمان دزفول،
با اتاق‌های سوت‌و‌کور و خاک‌خورده‌ی بسیار ِ چندین‌قفله.
ساختمان فلزی چشمک‌زنِ کنار پارک دولت، قرائت‌خانه‌ی کوی آزادگانِ گمنام
و بسیاری از زمین‌های حاصل‌خیزی که اکنون به جای تولید مرکبات و سبزی‌جات ِگران چون الماس، با عناوین و القاب سازندگی، بایر افتاده است و از همه دهان‌پر‌کن‌تر،
مجتمع فرهنگیِ فقط به نامِ فرهنگ *هیچ‌کدام برای‌مان خانه‌ی فرهنگ و ادب نشد!*
جلسات‌مان باید پستو در پستو، اتاق‌های شخصی، زیرزمین‌های از سرِ صدقه، کتاب‌خانه‌های نه‌زور و نه‌رضا با دهن‌کجی‌های بسیار،
مبل‌فروشی‌های محل کسب و
زیارت‌خانه‌ها باشد!
از شما می‌پرسم:
*آیا این طلب بزرگی‌ست که بخواهیم جلسات و بزرگ‌داشت‌های فرهنگ و ادب‌مان را در یک مکان ثابت برگزار کنیم؟*
هر بار به چوب ِ «منتظر بمانید»
ما را از خود راندند و
به سنگِ شکنجه، امروز و فردای‌مان کردند درحالی‌که انبوهی سیستم‌های سرمایشی و گرمایشی و نور و روشنایی در ادارات و اماکن ِحیف، مانده برای مثلا به تعدادِ انگشتانِ دستِ نشسته بر کلیدهای صفحه‌ی همراهِ اکنونم.
*آیا*
ما میانسالان ِ دزفول، کهنسالان، جوانان و نوجوانان و کودکانِ دلبند دزفولی، ارزش محل و مکانی به وسعت یک تخته فرشِ بهارستانِ به‌یغما‌رفته‌ی دیروز و پر تکرارِ امروز را نداریم؟!
لطفا این عصیانِ پرفروغ ِ شهرم را برای تهیه و تدارک مکان امن و راحت برای برگزاری محافل ادبی دریابید.
با سپاس و تقدیر
و فدای مهربانی و نگارشِ شما
کارشناس ارشد زبان
و ادبیات فارسی ودبیر بازنشسته
چهارشنبه ۲۱ تير ۱۴۰۲ - ۱۴:۲۳:۴۳
منبع: پایگاه خبری صبح ملت